kısa

sabah evimin önü bir kartpostala benziyordu. nasıl güzel bir kar, puslu filan. yollarda hiç araç yok, gökyüzü boz, gene yağacak gibi. heyecanla televizyonu açtım, vapurlar iptal, ulaşım felç haberlerini duyayım da geri yatayım diye, aradım taradım hiç bir kanalda böyle bir haber yok. iş başa düştü gene. giyindim kat kat, çıktım. apartmandan yola çıkana kadar hafif patinajlar yaparak yürüdüm, geçen münübüs beni gördü aldı sağolsun. ağır ağır tintin indik yollardan. kadıköy'e vardık ki, burada hiç kar yok. nasıl ya? vapurlar çalışıyor, herşey olağan, kendimi bir woody allen filmi kahramanı gibi hissettim, hani bir o kahraman görür bişeyleri, kimse farketmez ya. geldim işe, geç de kaldım tabii, bugünün anısı olsun diye karaköy'den aldım simidimi, arasına zeytin ezmesi ve kaymak sürdürdüm. işyerime girince güvenlikçilerle resepsiyondaki kız bana bakıp kikirdediler, "ay gülçin hanım, kurşungeçirmez giyinmişsiniz" diye. "bizim oralarda kar var, böööle acayip, inanamazsınız" dedim ağzımın içinde, yürüdüm kurşungeçirmez kurşungeçirmez. öğleye kadar biraz kar yağdı, sonra açtı, gene karardı filan, öğle arasında çıktım dışarı, karşıdan bir adam geliyordu, ince uzun zarif biri, elinde de bir demet nergis ve evrak çantası vardı, ne hoş diye düşündüm, bir baktım Orhan Pamuk. sonra gün gene ağır ağır geçti, köpürerek, sıkıldım. şimdi hava karardı, yağış yok, bizim oralar gene karlı mıdır aney?