müze ve dr. tamam

cumartesi günü güzel başladı. önce evde keyif yapıldı, ardından haftasonunu bekleyen işler. sonra sem ile buluşup oyuncak müzesine gittik. daha önce bahsetmiştim, gelecek haftasonu başlayacak olan yaratıcılık seminerlerine kaydımı yaptırdım, cafesinde güzel havanın tadını çıkararak oturduk, sonra müzeyi gezdik. arada içerde sergilenen oyuncaklara eklemeler yapılmaya hala devam ettiği için, görmediğim ya da farketmediğim bir sürü detaya sem ile birlikte şaşırıp, çocukluğumuza geri döndük. belirleyebildiğimiz kadarıyla en eski oyuncak 1880 yılına aitti. çoğu alman ya da ingiliz olan bu oyuncakları, sunay akın'ın bizzat yurtdışından ya elden ya da e-bay açık artırma sitesinden tek tek topladığını bildiğim için duygulandım gene. misal, aşağıdaki köşeyi daha önce de görmüştüm ama bu sefer fotograflayıp size de göstermeye karar verdim.

bu köşe müjdat gezen'in müzeye armağan ettiği şeyleri gösteriyor. çember, darbuka ve müjdat gezen'in sevdiklerine dört kolla sarılmaları düşüncesiyle yaptırdığı "piti ve pitiş" adlı oyuncaklar. yanında bir de not: oyuncu olmasaydım çocuk olmak isterdim oyunlar oynamak için. çok hoşuma gittiler.

bu da müzenin tavanarası. çatılı bir evimiz olsaydı, bizimki de böyle olacaktı :))

müzenin cafe bölümünün hem açık, hem kapalı bölümü var. kapalı kısmın duvarları da müze konseptine göre objeler ve gene oyuncaklarla dolu. 62 numaralı vitrinde (sunay akın 1962 doğumludur, bir de en sevdiği yıl budur çünkü bir tek 62'den tavşan yapılır) eski zaman bakkal vitrini var, görünce aklımıza hemen çocukken gittiğimiz bakkallar geldi leblebi tozu almak için, baksanıza kutulara, size de çocukluğunuzu hatırlatmıyorlar mı?

sonra, müzenin sokağı da değişmiş. sokağa 4 tane kocaman zürafa koymuşlar, aslında sokak lambası olan. bu fotograf, müze binası olan köşk ile zürafanın halini yanındaki ağaç ile güzel yansıtıyor sanırım.

müzeden ayrılırken aklımda cahit sıtkı tarancı'nın çocukluk şiiri:

Affan Dede'ye para saydım,

Sattı bana çocukluğumu.

Artık ne yaşım var, ne adım;

Bilmiyorum kim olduğumu.

Hiçbir şey sorulmasın benden;

Haberim yok olan bitenden.

Bu bahar havası, bu bahçe;

Havuzda su şırıl şırıldır.

Uçurtmam bulutlardan yüce,

Zıpzıplarım pırıl pırıldır.

Ne güzel dönüyor çemberim;

Hiç bitmese horoz şekerim!

müze çıkışı, cumartesi günleri kurulan semt pazarımızdan annemin siparişlerini alıp anneme gittim. annem meğer o gün elini kesmiş bıçakla, kendisiyle açılmamak için direnen bir deterjan şişesinin kapağını bıçakla açmaya çalışırken. oldukça derin bir kesikti, ben gördüğümde kanaması durmuştu ama çok kanamış, yara tozu ile temizleyip bantlamışlar teyzemle ama acısı devam ediyordu. iftar sonrası kozyatağı acıbadem hastanesine gittik göstermeye. acildeki ilk doktor bakıp "hmmm çok zaman olmuş, artık dikilemez, bu beni aşar, ortopedi uzmanı baksın" deyip gitti. sonra dr. cüneyt tamam geldi, parmağın kapanıp açılmasını kontrol etti sinir ya da tendon kesilmesi var mı diye, neyse ki yoktu, "dikeceğiz" dedi, "siz dışarı çıkın lütfen". tamam dr. tamam, çıktım. ilk doktoru gördüm, "dikiyorlar şimdi, zaman önemli değilmiş" dedim, omuz silkti "hmm ortopedi uzmanı daha iyi bilir" dedi döndü arkasını gitti. neyse, yarım saatlik bir operasyonun sonrasında annem tetanos iğnesi yemiş, uyuşturulmasına rağmen acıdan ağlamış, eline 5-6 dikiş atılmış, kocaman sarılmış bir elle çıktı. dikişler 12 gün sonra alınırmış, o zamana kadar 2 günde bir pansumana gidecek. bir de antibiyotik kullanacak. neyse ki sol eli. gene de tek kolla yapamayacağı bir sürü şey var. bugün de gittim anneme, yapılacaklarını hallettim. eli kalbinin üst seviyesinde, boynundan bir yemeniye asılmış oturuyor garibim. buna da şükür, görünmez kaza işte.

not: bu arada, resim renk açıcım sem'e desteğinden dolayı çok teşekkürler.