caddeyi kızılderililer bastı

geçen akşam bağdat caddesinde yürüyordum, tam caddenin en civcivli olduğu yerde (şaşkınbakkal) kızılderilileri gördüm- ki kızılderilileri ben çocukken okuduğum teksas-tom miks'lerden tanırım. viskiye "ateş suyu" diyen bu insanlar, barış zamanı barış çubuğu içer, savaş zamanı ise yüzlerini boyayıp savaş baltalarını gömdükleri yerden çıkarırlardı. incik boncuk karşılığında hayvan derileri satıp trenlere, posta arabalarına saldırırlardı; zavallı yüzbaşı tom miks gider bunların şefleriyle konuşurdu, artık adı oturan boğa mı olurdu, kükreyen şimşek mi, ama hep "ugh!" derlerdi. sonradan öğrendik bu kızılderililerin aslında Amerika kıtasının sahipleri olduğunu, beyaz adamın gelip onları yok ettiğini, şimdi kalan son kabilelerin Amerika'nın bir yerlerinde rezervasyon dedikleri kamplarda yaşadığını. kızılderililere ilişkin ilginç notlara Sunay Akın'ın Kız Kulesi'ndeki Kızılderili adlı kitabından ulaşabilirsiniz. ama benim o akşam caddede gördüğüm kızılderililer şarkı söylemeye gelmişlerdi. durdum, dinledim. önce önlerinden bakarak geçiyordu insanlar, sonra durup dinlemeye, derken tempo tutmaya başladılar, kalabalık giderek büyüdü. kenarda üç küçük çingene çocuk ellerindeki darbukalarla onların davul ritmine uygun çalmaya çalıştılar, sonra vazgeçip dinlediler. üç kişiden en kızılderiliye benzeyen geleneksel danslarını da yaptı. bu sırada beyaz tenli uzun saçlı olanı kenardaki tezgahında kızılderili müziklerinden oluşan çeşitli cdleri satıyordu, ingilizce konuşuyorlardı, bu yüzden "kaç paraymış, hangisi daha güzelmiş, onlar mı doldurmuş bu cdleri" gibi soruları olanlara cevapları yanlarında dikilen gönüllüler veriyordu. derken "ne söylüyo bunlar" diyen bir adamcağıza süslü bir hanım teyze " spa müziği söylüyorlar, böööle huzur verici bişiler" dedi :) uzun çubuklardan dere sesi çıkardılar, ince çubuklardan kuş sesleri. eskiden hayatları ellerinden alınmadan önce neleri varsa, onları anlatan şarkılar söylediler, güpegündüz istanbul'da bağdat caddesinde. ve ben öldürdükleri hayvanların ruhlarından bile özür dileyecek kadar duygulu bu halkı düşündüm.