kaplumbağalar

Babamın memuriyeti nedeniyle öğrenim hayatım bir sürü okul değiştirerek geçti. Bu cümle de yarışmaların başında insanın kendini tanıttığı cümlelere benzedi ama olsun, valla öyle. İlkokula İstanbul’da başladım, ikinci sınıfta Karadeniz Ereğli’deydim, üçüncü-dördüncü-beşinci sınıfın yarısında Görele/Giresun’daydım, beşinci sınıfın diğer yarısı ve orta birde Bursa’daydım, orta iki ve üç ile lise birde Sarıyer/İstanbul’daydım. İlkokulda bu kadar yer değiştirmek o kadar etkilememişti beni, küçüktüm, hem kitaplarım hep benimleydi, bu yüzden ben yer değiştirdikçe adları-yüzleri değişen arkadaşlarım arasında, sürekli görüştüğüm birileri olmadı o yüzden. Sarıyer’de ise çok mutluydum, artık kitapların yanında sosyal ilişkilerim de önem kazanmaya başlamıştı ve Sarıyer çok güzel bir yerdi, İstanbul’un içinde bir sahil kasabası gibi. Bu nedenle ailemin sonunda kiracılıktan kurtulup, İstanbul’a yerleşme kararı vererek borç harç aldığı Erenköy’deki eve taşınmamız beni daha derinden etkiledi. Üstelik Sarıyer’deki lisenin klasik, Erenköy’deki bize en yakın Kız Lisesi’nin modern sistem uygulaması nedeniyle, o okula kabul edilemeyince ben, Göztepe’nin arkalarında bir liseye gitmek zorunda kaldım. Üniversite sınavındaki şansımı yükseltmek için kalkıp fen bölümüne yazıldım, üstelik sayısal şeylerden pek hazzetmeme rağmen. Hepimizin kanının deli akmaya başladığı o günlerde, lisemizin tiyatro kolu pek faaldi. Benim de içimde o zamandan var olan sosyal kelebek yönümün de etkisiyle tiyatro kolu faaliyetlerine katılmaya başladım. Sene 1982, darbe sonrası, biz pek farkında değiliz ama hala yaralar sarılmaya çalışılıyor, o yıl sahneye koymaya karar verilen oyun ise Fakir Baykurt’un Kaplumbağalar’ı. Darbeden sonra Almanya’ya göçmek zorunda kalan yazarın, bu köy romanını lise kolunda uygulamak oldukça cüretkar bir adımdı, ama yaptık. Oyunu Liselerarası Tiyatro Şenliği için hazırladık, üstelik enti püften spor salonumuzda yapamadığımız çalışmalar için yakındaki Fen Lisesi’nin salonunu da kullanarak. Oyuna davul ve bağlama da yerleştirip, arada Zülfü Livaneli’nin Leylim Ley’ini de söyleyerek. Son ana kadar oyunu oynayıp oynamayacağımız belli olmasa da, grupça karıncalar gibi çalışarak. Sonra ne mi oldu? Şenlikte bize göre çok daha iyi imkanları (salon, sponsor, para, prestij gibi) olan liseleri geride bırakıp, birinci olduk. Oyunu beş kere sahneledik, Kadıköy Halk Eğitim Merkezi dahil. Kanıma tiyatro ve sanat ateşi, burnuma sahne tozu o zamanlarda kaçmış olmalı. Öğrenim hayatımın tek bütünlemelerine de o yaz girmek zorunda kaldım, hem de fizik ve kimyadan :) ama hala zevkle hatırladığım, gurur duyduğum bir şeydir Kaplumbağalar.


Aradan neredeyse 25 yıl geçmiş, bir ömür. Belki bu yazıyı okuyanlardan yaşı bu kadar olanlar da vardır. Eskiden bu rakamlar bana da çok büyük gelirdi, babam derdi mesela “o benim 35 yıllık arkadaşımdır” ya da “30 yıldır bankada çalışıyor”, hiç düşünemezdim, nasıl ya derdim içimden, amma uzun. İşe ilk başladığımda hatırlıyorum, beş yıldır çalışanların bile öyle bir havası vardı ki, hayran olmuştum, ben ne zaman beş yıllık olacağım diye düşünmüştüm, beş yıllık olunca öyle bir havam olacağını sanarak, olmadı o ayrı, beş yıllık olduğumun sadece benden sonra işe başlayanların çoğalmasından ayırdına varabilmiştim. Ancak şimdi fark ediyorum ki, bir yerden sonra, yıllar ya da genelde zaman, artık daha hızlı akmaya başlıyor, neredeyse bir tren yolunun kenarında durduğunuzda geçen trenin rüzgarından saçlarınızın uçuşması kadar doğal ve vagonların tıngır tıngır büyük bir gürültüyle uzaklaşması kadar sıradan bir şekilde.

Niye anlattım bunu? Şundan sebep. Aradan 25 yıl geçmiş, bu büyük deneyimi paylaştığımız herkesle yollarımız o kadar zamandır ayrılmış, herkes bir büyüme/adam olma ve hayat kavgası içinde başka yerlere, belki hiç hayal etmedikleri yollara savrulmuşken; şu yeni icat malum site vasıtasıyla ben o ekipten arkadaşlarımı buldum. Biri bir oyuncak dükkanı açmış, bir kaçı tv dizilerinde yönetmenlik yapıyor, birileri gene tv dizilerinde oyuncu, oyun hocalarımızdan biri İzmir’de, o dönemde ilk gönül tıpırtılarını birlikte yaşadığımız çocuk (haha şimdi koca adam) buralarda hala. Geçtiğimiz hafta bahsettiklerimin sonuncusuyla buluştuk, 25 yıl sonrasında, geçmişten gelen hem tanıdık hem yabancı biri. Birbirimize “hiç değişmemişsin” dedik, o günlerden neler hatırladığımızı konuştuk, anıların yarısı var yarısı yok, fotograflara baktık ve onlardan konuştuk, biz çok mutlu olduk. İyi geliyor insana.




Meraklısına Not: Ömer Türkeş’in Radikal kitap ekinde yazdığı Kaplumbağalar romanı ile ilgili bir yazı için buraya tıklayabilirsiniz. Zamanı hiç geçmeyen bu tanıdık ve Milli Eğitim tarafından 100 temel eser arasına alınan bu hikayeyi, okumadıysanız okumanızı tavsiye ederim.