Aşıksan vur saza, şöförsen bas gaza.

Geçen sene kış başı bir ay sonu, yağmurlu isli puslu bir sabah. Her zamanki gibi yarı uykulu, evimin karşısındaki duraktan beni Kadıköy’e götürecek minibüse bindim. Her zamanki gibi şöförün arkasındaki pencere kenarı koltuğa oturdum, ilk durakta binmenin böyle bir ayrıcalığı vardır. Böylece arkadan para uzatanlarla muhatap olmanız gerekmez. Başınızı camdan yana çevirir, tıngırdaya hoplaya giderken yolculuğun tadını çıkarabilirsiniz. Bozuk para cüzdanımdan çıkarıp şöföre paramı uzattım ve sonra yolculuğun keyfini çıkardım. Kadıköy’de indim, araçlara kırmızı yanmasını bekledim uslu uslu, karşıya geçip Karaköy motoruna bindim, hatta her zamankinden erken bindiğim için keyiflenip üst kata çıkıp dilediğim yere oturdum, havayı içime çekip etrafa gülümseyerek bakmaya başladım. Derken motor kalkmadan bir sigara yakayım dedim, öyle ya, kalkınca rüzgar müzgar çıkacak, şimdiden hazır olsun zehirimiz. Çantamı açtım, sigaramı alırken bir farkettim ki cüzdanım yok! Allah allah dedim kendi kendime, bak gördün mü Gülçin ayakkabı dolabının üstünde bıraktın cüzdanı gene, neyse işyerine gidecek kadar param var bozuk para cüzdanımda, oraya varayım da. Yaktım sigaramı, bacak bacak üstüne attım, Kadıköy sabah kıpır kıpır, martılar ile motor yolcuları da sökün etmeye başladılar. Aaaa, birden bir flashback oluverdi kafamın içinde, sabahleyin minibüste paramı öderken cüzdanımı görmüştüm çantanın içinde (her durumdan itinayla kafiye çıkarılır) !! millet motora binmeye çalışırken ben telaşla inmeye çalıştım, biraz itiş kakış sonrası motordan inip; minibüslerin ilk durağına doğru koştum. Durakta 3 minibüs bekliyor, ilkin son sıradakine baktım, boş. Ortadakinde oturmuş sohbet eden şöförler var. İlkinde ise az sonra kalkmak üzere olduğundan yolcular filan. Yani benimki üçü de değil. Tabii beni oralarda başı koparılmış tavuk telaşıyla koşuştururken görünce orta minibüste oturan şöförler ve durak görevlisi kahya derhal yanıma gelip “apla hayırdır” dediler. Bir solukta az önce minibüsten indiğimi, cüzdanımı düşürdüğümü sandığımı anlattım. Onlar da haklı olarak bana arabanın önce plakasını (bilmem), rengini (ne bileyim ya), modelini (hahaha) sordular, bu sorulara tatmin edici bir cevap veremeyince onlar da şaşırıp kaldı; ara sokakta indiğimde minibüsün bu durağa değil de doğrudan kendi istikametine devam edeceğini söylediler başlarını sallayarak; birden öndeki torpido gözü üzerinde duran çeşitli biblolar olduğunu hatırladım, “biblolar vardı önde” dedim. Bunu duyunca içlerinden biri “ah piç yılmaz’ın arabası bu” dedi. Anında bir kaynaşma oldu şöförler arasında “hmm piç yılmaz mı? hala çalışıyor mu o?”, “yok yok kardeşi çalışıyo”, “sende onun cebi var mı?”, “yok valla piçin var”, “dur arayıp bulalım”, “yatıyodur o lan daha” derken cepten valla minibüsün şöförüne ulaştılar. Tıngır mıngır gitmekteymiş, henüz yolcu almamış, dursunmuş da baksaymış arka koltukta cüzdan var mıymış.. iki dakika sonra aradı, bulmuş, benim tombul (içindeki paradan değil, ıvır zıvırdan) cüzdan orada kıyıya vurmuş bir balina misali yatmaktaymış. Dönüp geliyormuş. Şöförlerin hepsi birden bana dönüp “hadi helal paraymış apla bak geri geliyo, bizim aramızda bişey olmaz merak etme” dediler, kahya “aman apla üşüme, gir minibüste bekle, sana bir çay kapip gelem mi” dedi, yok sağolun ben şuracıkta beklerim dedim, durakta dikildim bekliyorum içim rahatlamış bir halde. O arada işyerini arayıp arkadaşa “ben piç yılmazın minibüsünde cüzdanımı düşürdüm, şimdi duraktayım, getirecekler” dedim ama o anladı mı bilmiyorum. Sonuçta; piç yılmaz’ın minibüsünü kullanan şöför, kendi seferinin sonunda yani yaklaşık 40 dakika sonra, cüzdanımı bana dokunulmamış bir halde teslim etti, içindeki tek kağıt para olan 20 YTL’yi de kahyaya verdim. O zamandan beri minibüse binince, ayırt edici bir işaret ararım sağda solda. bir yerde biri görüp yazmış okumuştum, misal böyle bir yazı görse insan minibüste nasıl unutur ki: my there is need to you.

not: başlık için legro'ya teşekkürler.