şu bu..

Foto: Kemal Vural

-ingilizlerdi galiba, aksilikler üçlemeden bitmez diyen. üçlediler şükür. önce dünden başlayalım. iş çıkışı bir heyecan metroya binip cevahir'e gittim. cevahir dünyanın en büyük alışveriş merkezlerinden biri(öyle diyorlar) ve her zaman cavıl cuvul, bana sorarsanız en büyük değil de en hantal merkezi, hafif ucube bile denebilir, her şey var maşallah, bi beaver yok. nerede ayol, bakmadığım yer kalmadı, beaver gitmiş arkadaş, her yeri de sabunla mı yıkamışlar nedir, içim acıdı, alt dudağım sarktı (meğerse 4 kasım'da gelmiş, 8 kasıma kadar çizim yapmış ve çizerken izlenebiliyormuş, seneye bu zamanlara kısmetse artık, neredeyse gitmeyen ne olsun).. bu moralle katlardan katlara geçerken ayakkabı katında bir ayakkabı beğendim, onun da numarası yok. bi tek o dükkanda değil Türkiye'de yok (bu lafa bayılıyorum şimdi, hemen bilgisayara gidip bakıyorlar ve böyle diyorlar insana, "hamfendi valla Türkiye'de stoğu yok"-napcaz yani, nerde var, hangi ülkede?) etti mi iki. ben ders almam ki, bunun üzerine bu akşam da "Issız Adam" filmine gitmek üzere bir acele bir telaş karşı yakaya geçtim, önce trafikten 19.00 ve 19.15 seanslarını kaçırdık farklı sinemalarda. bari 21.15'e girelim dedik, onlar da dolu. hem de Palladium'da, yeni açılan ve "ıssız adam" filminin çağrıştırdığı ıssızlığa sahip çarşıda. etti üç. oh, rahatladım. bu sefer üstüne gidip Köfteci Ramiz/kuruluş 1928 Akhisar'da (valla logosu böyle) köfte yedik. öyle lezzetliydi ki.. o kadar İnegöl, Tire, Akçaabat, tükürük, Sultanahmet köfteleri yedim; bunun da yeri ayrı yahu. --Tire köfteleri de ne güzeldi değil mi sevgili Liz? 4 saatlik İzmir-Akyaka yolunu 8 saatte aldığımız o unutulmaz yolculukta bir saat kalmıştık lokantada -kalan zamanı da outletlere girip çıkarak harcamıştık efendim, hepsini girip denetledik adeta-) Bir de adamların tabelasına bakıp "sütçü Ramiz köfteci mi olmuş yani" diyordum, geri alıyorum. köfte sevenler, bir de burayı deneyin.

-Livaneli'nin son kitabını bitirdim, "Son Ada". ülkece yaşadığımız durumları alegorik olarak anlatan, kolay okunan, düşündüren, ilginç bir anlatı. değişik bir şey okumak isteyenlere gönül rahatlığı ile önerebilirim. kitapla ilgili Remzi Kitabevi Kitap gazetesinde yayınlanan bir yazı burada, Radikal kitaptan bir yazı da burada.

-EFT (emotional freedom techniques-duygusal özgürleşme teknikleri) eğitimi, hayatımda katıldığım en iyi eğitimlerden biriydi. hani açılayım açılayım diyordum ya, tam da öyleydi işte. keşke okullarda okutulsa. sonra bir ara uzun uzun anlatırım, ama merak eden varsa lütfen buraya ve tekniğin kurucusu Gary Craig'in sayfası için de buraya. geçen haftadan beri konuyla ilgili okumalar yapıyorum, dileyenle paylaşabilirim.

-yukarıdaki fotograf acı seven biri olarak çok hoşuma gitti. cennet gibi ayol :) hayatımda o kadar kırmızı biberi bir arada görmedim.