salıncak

fotograf: hatice metin

Herkes birden koyverince kahkahaları, alt dudağı aşağıya doğru kıvrıldı istemeden, iyice ağlamaklı oldu. Canının acısını unuttu bir an, belki de heyecandan doğru anlatamamışımdır diye düşündü. Nasıl başlamıştı lafa, dur bakayım, evet o salıncaklardaydı, ablası ile arkadaşları da parkın alçak duvarı üzerine oturmuş konuşuyorlardı, düz düz sallanmaktan sıkılmıştı, koca kızdı artık, hem ne ablası ne de arkadaşları da onunla ilgilenmiyorlardı, akrobatik bişeyler denemeye kalkmasıyla düşüvermişti yere. O acıyla gençlerin yanına koşmuştu işte, anlatmaya. Nefes nefeseydi, onlar hala konuşup gülüşürken, saçları bacakları toz toprağa bulanmış bir halde, dikilivermiş karşılarına “düştim, kafami vurdim, bacaklarim tikildi havaya, bir de salincak vurdi” demişti bir çırpıda, içini çeke çeke. Sonunda gençlerin ilgisini çekmeyi başarmıştı, susmuş ona bakıyorlardı, lafını bitirince bir sessizlik oldu sonra hepsi birden makaraları koyverdiler. Kafası karıştı, istemeden alt dudağı aşağıya kıvrıldı, iyice ağlamaklı oldu. Sağ bacağını vurdu yere “ne gülüysiniz, ne kadar acidi” diyerek. İşte bunun üzerine gençler sustu, ablası koştu boynuna sarıldı, “kuzum” dedi, “canın yanıyor mu, iyi misin?” diye sordu, o da hala alt dudağı kıvrık “cık” dedi, anlattığı komikti hakikaten, ablası ayrılıp onun yüzüne baktı, “iyisin değil mi” deyince o da bastı kahkahayı, kafasını kaşıdı.