kişisel notlar

Mimlendim, sobelendim, hadi bunlar neyse ama ben oyuna çağırıldım yahu! Katılmamak olur mu?? Sevgili Gulteinen beni oyuna (haylazlığa) çağırıyor, kapının önünde oynayacağız anne bak valla uzaklara gitmeyeceğiz, söz. Hem sen çağırdığında hemen geleceğim ben, az daha demeyeceğim, gideyim ha oyuna?

Ben küçükken de yazardım. Bir sürü defterim vardı resimler çizdiğim, konuştururdum çizdiğim tipleri, kimbilir ne oldu o defterler. Bir ara kahraman isimleri yabancı olan hikayeler yazmaya kalktığımı hatırlıyorum, afacan beşler, gizli yediler filan gibi. Sonra büyüdüm, şiire sardırdım, her 3 Türk’ten dördünün şair olduğu bir ülkede normaldir. Pek kimselere göstermedim şiirlerimi, bir Sunay’a gösterdim, bir de bir arkadaş web sayfasında yayınlamıştı. Sonra da 4-5 yıl aralıklarla süren bir günce dönemim oldu. Derken, aynı şeyleri döne döne yazmaktan sıkıldım bıraktım yazmayı. Taa ki bir gün Vladimir “hadi sen de netlarus’a gel bak çok güzel” diyene kadar.. o gün bugündür yazıyorum gene işte. Çıkını bağladım sopanın ucuna, sopayı vurdum sırtıma, dere tepe düz gidiyorum, bir bakıyorum arkama, bir arpa boyu yol gitmişim...

Ben aslında sanatla uğraşmalıydım. Tiyatroya eğilmeliydim mesela, lise yıllarında çalışmıştım bir ara. Üniversite sınavlarına girme arifesinde bıraktım. Hadi onu ıskaladım, yazı yazabileceğim bir işe girmeliydim. Hayatta en imrendiğim insanlar sevdikleri işi eğlenerek yapıp para kazananlar. Gezi yazarları misal. Hem gez, hem fotograf çek, hem yaz, hem anlat... Hadi bunlar olmadı, eğitimcilikte kalmalıydım ben, eğitimcilikte de bunların hepsi var.

İlk kopyam konusunda daha önce yazmıştım sanırım, kimya sınavında aspirinin formülünü yanımdaki haylaz öğrenci Sami elime tutuşturuvermişti. ben ne yapacağımı bilmezken öğretmen sanki anlamış gibi gelmişti, azıma atmıştım kağıdı, Sami ağzının içinden söylenmişti, küfür de etmiş olabilir, bilmiyorum. aspirinin formülün yiyen ilk Türk olarak tarihe geçtiydim o zaman sanırım.

Cep telefonum artık cüzdanımdan daha önemli. Ayrı bir telefon rehberim yok, herkesin numarası orada kayıtlı. Bodrum’da tatildeyken sırt çantamdan çalmışlardı telefonumu, yalnızdım üstelik. Ezbere bildiğim tüm numaraların kendi numaralarım olduğunu farketmiştim acıyla. Ne oldu sonra? Hiiiiiç, ders almadım, hala ayrı bir telefon rehberim yok ama Turkcell sitesinde rehberimi yedekledim, tavsiye olunur.

En saçma huyum deyince durup düşünüyorum. Yastık denince uykumun gelmesi mi desem, yoksa Gulteinen gibi su içsem yarıyor durumundan mı bahsetsem, bir kitaba/albüme/filme kafayı taktıysam ve internet sitelerinde "tükendi" ibaresini gördüysem onu bulana kadar rahat etmeyip mutlaka bulana kadar uğraşmaktan mı, yoksa Trabzon'a gittiğim akşam konuşmamın değişip koyu bir aksanla konuşmaya başlamaktan mı?

Aşk bence insana yaşadığını hissettiren, evrende var olduğunu hatırlatan, olumlu enerji veren bir duygu. Aşk, Amelie'nin film müzikleri, gıcır gıcır meyva tezgahları, uçsuz bucaksız gibi görünen yemyeşil bir çayırda soluksuz kalana kadar koşup kendini çimenlere atıp kahkahalarla gülmek. O ilk haliyle kalmıyor tabii, bu kadar enerjiye bünye mi dayanır? Kalmıyor derken (kimi toz olup havaya karışıyor bu heyecanların, onlar ayrı), kimi sevgiye dönüşüyor, kalp çarpıntısı hafifliyor ama gözlerde o pırıltı kaldığı sürece aşk var bence. Birlikte geçirilen günlerin, paylaşılan şeylerin zenginleştirdiği bir yolculuk aşk. Uzun uzun anlatımlara gerek duyulmayan; bir bakışın, bir sözcüğün, bir dokunuşun kendinizi ifade etmeye yeterli olduğu bir konfor. O yanında yokken onu hatırladığında içinin ısınması.

Benim en sevdiğim bloglar sorusu biraz enteresan olmuş. Daldan dala dolaştığım, favoriler arasında kayıtladığım herhalde 50-60 tane blog vardır. Boş vakit buldukça gün içinde daldan dala konmaktayım. Ama bazılarına günde birkaç kez girip baktığım da var, hele tanıdıklarımın bloglarına daha bile çok belki-onlara verilen yorumları takip anlamında da hafiyelik etmişliğim var (bu da saçma bir huy sayılabilir mi) onlar da yandaki sütunda var zaten.

Gelelim topu kime atıp oyuna çağıracağıma... İstop oynardık eskiden, şimdiki çocukların istopu kaldı mı emin değilim, attım topu havaya ve diyorum ki: hadi bakalım bakalım, ülker hanım, elektra hanımcığım ve neolitik hanım, buyrun bakalım :)

Meraklısına not: Yukarıdaki resim Trabzon'da Boztepe'deki iftar topunun yanında çekilmiştir.