Haberci Kedi, Olur Mu? Olur.

Kedinin kürkü eflatuna çalıyordu ve işin garibi benden başka kimse bunu fark etmemişti. Kalabalık bir arkadaş grubuyla oturduğumuz kafenin camının önünde durmuş bana bakıyordu kedi. Her zaman yaptığım gibi, tam camın önünde oturuyordum ve grubun merkezini oluşturan en şamatacı arkadaşımızdan uzaktım biraz. Bu yüzden konuşmaları pek takip edemiyordum ne zamandır. Herkes bir ağızdan kahkahayı basınca gülümsüyordum ben de, sonra önümdeki içkiden bir yudum alıp arkadaşların yüzlerine bakıyordum. Tek tek biliyordum aslında neler yaşadıklarını, neler düşündüklerini bile bildiğime kalıbımı basardım, ama kahkahalarla gülüyorlardı işte bu tuhaf şakalara. Bunları düşündükçe aslında onları sevmeme rağmen, evde olmak istediğimi farketmiştim ama kalkıp gidemiyordum işte. Camdan dışarıya bakıyordum arada, gelip geçen arabaların ışıklarına, camın önünden aceleyle bir yere, birine ya da bir duyguya koşar adım yürüyen insanlara. O sırada farkettim kediyi. Sanki benim için gelmişti oraya, durmuş bana bakıyordu, doğrudan gözlerimin içine. Kürkü eflatuna çalıyordu, belki karanlıkta bana öyle geliyordu. ama gözlerini bana diktiği ve içimi gördüğü kesindi. Zaten eskiden beri hem severim hem korkarım kedilerden, başka bir alemin habercisi gibi bakarlar insanın yüzüne. İşte bu kedi de durmuş sokağın ortasında, yanından geçen kimseyi farketmiyor gibi, bana verecek bir mesajı varmış gibi, o mesajı vermeden kıpırdamayacakmış gibi, bana bakıyordu. Gözlerimi kaçırdım, saçmaladığımı düşündüm. Bana bir kedi ne mesajı getirecekti ki canım? Bir yudum daha alıp içkimden, arkadaşlarımın gülüşlerine katılmaya çalıştım. İşittiğim kadarıyla bir televizyon dizisinden bahsediyorlardı, iştahla katıldıklarına bakılırsa herkesin bildiği bir programdı ama ben konuşulanlardan hiç bir şey anlamıyordum. Sıkılıp gene baktım dışarıya, kedi oradaydı. Eflatuna çalan kürküyle, yanından onca yakın geçen insanlara rağmen, kıpırdamadan bana bakıyordu.